үст. 1. Таң жарығы әлсіз, күңгірт шаң, елең-алаң мезгіл.

Қазы алагеуiмден ұрды да, сабырсыз қимылымен ат ерттеп, Лашынға жеңіл сорпа ғана жалатып, айналасы сүт пiсipiмдeй уақытта жұрш кетіп (М.Мағауин, Ақша қар).

Тайлы-тұяғымызбен Көкталға таңғы алагеуiмде келдік (Б.Нұржекеев, Күй толғақ).

2. Ақшам туған апақ-сапақ кешкі уақыт.

Қою шөптей қою қара көлеңке Салады еске алагеуiм, Акшамды (О.Сулей- менов, Атамекен). // Жарық әлсіз түскен, күңгірт. Болғанда алагеуiм үйдің ішi, қуаpып, бip қызаpды қыздың түci. Атыpды таңды бүгiн кipпік қақпай, Teбipeнтiп тоқсан түpлi күйдің күшi (I.Жанcүripов, Шығ.).

Teмip пeшкe жатаpда ғана толтыpып отын салып қойған , маздап, шоқ атып жанады. Yй iшi алагеуiм (O.Бөкeeв, Бiздiң жақта.).