(Ақт.: Байғ., Шалқ.) даңқ, атақ. Ел-жұртқа д а ң болған кісі (Ақт., Байғ.). Осы ас көпке д а ң болды, Асқа сойған көп малдан Аққан өзен қан болды (Н. Байғ., Шығ., 128). Қарабай мен Сарыбай аңға шыққан, Екеуінің дәуірі д а ң ғ а шыққан (Қозы Көрпеш -Баян сұлу).

Қазақ тілінің аймақтық сөздігі /Құраст. Ғ.Қалиев, О.Нақысбеков, Ш.Сарыбаев, А.Үдербаев және т.б. – Алматы: «Арыс» баспасы, 2005. - 824 б.