Туған жер, өскен ел. Аяулы ана қызын қасына отырғызып, сыр шертеді. Көз салшы, қызым мынау к і н д і к қ а н ы ң т а м ғ а н ж е р («Қаз. әдеб.»). Бауырыңнан өр, дауылпаз дана шығып, Атыңды айғақ етті, алаш ұғып. Сәкеннің к і н д і к қ а н ы т а м ғ а н ж е р і Есен бол, қасиетті Карашілік (К.Салықов, Жезкиік). Ата-бабаңнан бері талай үрім-бұтағы өсіп-өнген, к і н д і к қ а н ы т а м ғ а н қайран ж е р, қандай жақсы сенің ыстық құшағың! («Қаз. әдеб.»).