есім. 1 . Мына, осы .

Мына дүние неге жатыр үндемей,

Алаулатып тойдың шоғын үрлемей!

Құшақ-құшақ гүл шоқтарын лақтырып, « Мынау – шапан, Мынау – атың мін!» демей (3,252).

Мынау өмір – әділдіктің тұрағы,

Мынау дүние әділдіктен тұрады.

Ал Адам ше? Адам неге жылады?

Біреулерден біреу неге ығады?

Біреулердің сағы неге сынады?! (1,208).

2 . Міне, мінеки .

Мектебің мынау , класың,

Осында он жыл тұрасың.

Тарыдай болып кіресің,

Таудай болып шығасың (3,272).

Қыс болса мынау , жаңа басталды, қарып өлтіріп барады (4,146).

3 . ауыс. тұрп. Тылақ . – Мә! Мә, алдың мынауымды ! – деп, саусағының арасынан қосбармағын бірдей шығарып, тұмсығыма тақап жатыр (4,122).