а) Жазылмайды, оңалмайды. – Мұнымен м а л  б о л м а й с ы ң, шиқаныңның аузына темекі тарт, – деді біреу (Қ.Тайшықов, Окт. ұшқыны). Шөп өсер, өспес бірақ нөсерден бой, Түбінде м а л  б о л м а й д ы жөтелген қой. Өлеңді ақындықпен біз айтамыз, Көңілін көпшіліктің көтерген ғой (Қара өлең). ә) Адам болмайды, күнін көре алмайды. Шомбал жігіт кіріп келді ентелеп: – Әке,– деді ол кірген бойда, – Әке,– деді еркелеп – Жүруші едің маған ылғи өкпелі, Кеюші едің м а л  б о л м а й с ы ң деп мені (М.Шаханов, Ғасырлар.).