(ар. нур نور) – жарық, сәуле, шұғыла.

Сол халде зұлмат кетіп, нұр ашылды, Мұсылманлар енді мүшіріклерге қылыш ұрды («Ғазауат сұлтан». Бабалар сөзі. 14-том. 2005. 100 томдық).

Нұр дидар [жамал, сипат, сипатты] – әдемі, өңді, көрікті жүз.

Сұлудың сұңғақ бойлы нұр дидары, Пара-пар аспандағы ай, жұлдызға («Талайлы мен Әйім қыз». Бабалар сөзі. 22-том. 2005. 100 томдық).

Бәдиғұлжамал ақылы кетіп биһүш болды, Көрген соң шаһзаданың нұр дидарын («Сейфүлмәлік». Ғашықнаме, 1976).

Хош бойлап таза жүзді ынтызарым, Ұқсаусыз һешбір жанға нұр жамалың («Қисса Ләйлі – Мәжнүн». Бабалар сөзі. 19-том. 2005. 100 томдық).

Нұр сипат көркін көрсең, жүзі айдай, Толықсыр жас баланың көңілі майдай («Қисса Әбушахма». Бабалар сөзі. 15-том. 2005. 100 томдық).

Кірмеді құлағына насихаттар, Қайғыменен түсі сары, нұр сипаттар («Қисса Сейпілмәлік шаһзада – Бәдіғұлжамал перізат». Бабалар сөзі. 17-том. 2005. 100 томдық).

Ғаламды нұр сипатың жасырғаным, Қайғыңыз қатты болды, мағшұқ, сенің («Қисса Зияда, Шаһмұрат». Бабалар сөзі. 18-том. 2005. 100 томдық).

Ғашығы Гүләндамның жанға батты, Өзі – адам, бір міні жоқ, нұр сипатты («Қисса Баһрам». Бабалар сөзі. 20-том. 2005. 100 томдық).

Нұр-шұғла – жарық-сәуле.

Күншілдікпен қас болып, залымдық қып, Нұр-шұғласын көп көрді жарық күннің («Жүсіп-Зылиха». Ғашықнаме, 1976).

Нұры тамған – үлбіреген.

Хоры ма, періште ме, немене екен, Сарғайып нұры тамған не деген жан? («Қисса Сейпілмәлік шаһзада – Бәдіғұлжамал перізат». Бабалар сөзі. 17-том. 2005. 100 томдық).