Амал жоқ, дәрменсіз.

Шараң қанша, құмға сіңген жылғадай,

Көңбай атың өшкелі тұр, бейбағым.

Маңдайыңа сор боп тиді-ау бөспелік! (М.Шаханов, Ғасырлар.).

Шараң қанша енді соның бәрімен,

Қоштасатын шақ келді.

Кимекпісің қорқақ атын ноқта ғып,

Қалсын десең еркек атың сақталып,

Есіңді жи, айнам менің, есіңді жи, қамықпа,

Ел мазағын көтеруден өлім ауыр болып па?! (М.Шаханов, Ғасырлар.).