з а т. Малдың жайылуына уақытша тыйым салынған шалғынды шүйгін шөпті жер; шабыс.

Олар қорыған қара бауыр бұйраттардың не жоталардың жазық бауырында қалың бидайық, көкорай шалғынды кең алқаптар болады, ондай жерлерді «қ о р ы қ» дейді (X.Арғынбаев, Қаз. этногр.).

Абылай хан Самарқант шаһарының бетіндегі Жұпар қорығына түсіп, алғаш қонған түні түс көріп, ертеңіне қасындағы түс жоритын қариясына жорытады (М.Дулатов, Шығ.).

– Әртүрлі асты даярлаппісір, – дейді. – Қонып қалса алысқа көшір, – дейді. – Мал түгіл, адам жерлік от, суы бар, Қорық жайға ап келіп түсір! – дейді (Мәшһүр-Жүсіп, Шығ.).