од. 1 . Бір нәрсені қоштағандықты, құптағандықты білдіреді .

– Келін қалай сілтейді, ә ?! Енді жеткізбейді, ол, – деп, Әбіт бастықты қайрап қояды (4,186).

Ойға жыр, көңілге күй, жанға тыныс,

Айналаң алма-өрік, алда – қымыз.

Тәшкент шәрін өзіне бауыр тұтқан,

Жігітім, жақсы, ә , біздің Алматымыз?! (2,64).

2 . Бір нәрсе есіне түскен кезде айтылады .

Қалай еді? Ә , бір жас ақынның: «Жыршымын, күйшімін, Тезірек соқ, жүрек; күлші, күн. Бүгінге айналсын, ертең мен бүрсүгін» деген өлеңін оқыдым (4,216).

– Ә , ноғайдың қызы екен ғой, отыр, қарағым, – деп басу айтқан болды (4,180).

3 . Өкініш, күйініш, реніш мәнін білдіреді .

– Ой, әттеген-ай, ә ! Сорлы басым алғаш неге аңғармадым, қап! (4,169).

– Қап, әттеген-ай, ә ! Обал болды-ау бишараларға, - деп әжей де үйге кірді (4, 170).

4 . Сұрау мәнін аңғартады .

Ақырында Марусяны толғандырған сұраққа Көзімжанның өзі жауап берді: – Бұл кісіге еркектің киімі неге керек болды екен деп отырсың, ә , қызым? (4,193).

– Бұлар қайдан келді екен, ә ? – деп дал болып едім (4,98).