1 . (Шымк., Қызылк.; Сем.: Кокі!,, Ақс., . Абай) астарсыз тігілген жеңіл шапан.

Ол шыли жадағай киетін (Шымк., Қызылқ.)

Оның үстіне кигені жадағай екен (Cем., Абай).

2. (Гур ., Маңг.; Түрікм.: Красн.,Таш., Ашх., Қарақ.) арасына жүн, мақта тартып тігілген астарлы шапан.

Жадағайды бұрын шаруа адамдары күзгі салқыннан бастап жазғытұрымғы окпек жел басылғанға дейін үстінен тастамаған (Гур., Маңғ.),

Бәібіше жадағайын жамылды да, сыртқа шығып кетті (Түрікм., Красн.).

Неліктен қаусырымалы жадағайды, кернейді екі жағы екі жаққа (X.Есенж., Ак Жай., 19).

3. (Қарақ.) жағасы сырма жұқа шапан.

Жадағайсыз жан қалмас, жаға берсе, тал қалмас (Мақал; Қарақ.).

Бұл ұйықтай алмасын білгесін жадағайын иығына іліп сыртқа шықты (Ә. Нүрп., Сең, 266).

Қара кемпір арқасындагы ішіне түйе жүн салып сырыған күліш жадағайын баласының аяқ жағында бір уыс боп бүрісіп жатқан келінінің иығына жапты (Ә. Кекіл., Құс қан., 107).