е т. Тартымды сөйлеп шешенсу, сөйлемпаз болу. – Менің картиналарым, – дейді суретші с ө з ш е ң д е н і п, – анау-мынау жандар емес, қорғасын мінез «құдайлар», картинамның жалпы эмоциясы шыққан секілді («Қаз. әдеб.»). Оның мас болған белгісі – с ө з ш е ң д е н і п кетуі ғана (С.Мұқанов, Есею жыл.).