Осындай топ-топ жылқылар әр ауылдың, әр елдің бөлекше таңбаларын танытады (М. Әуезов). Қазіргі түркі тілдерінде: қырғызша тамға — жылқының санына күйдіріп басатын таңба, белгі; қарақалпақша тамга немесе таңба — қазақшадағыдай мағынада, азербайжанша дамга — таңба белгі; башқұртша тамга — таңба, белгі, печать; түрікменше тагма, тамға — таңба, печать. В. В. Радлов: тамға, тамқа, таңба — белгі, таңба, ру таңбасы, печать деп көрсетеді (Радлов. Опыт сл. I—IV). Көне түркі тілдерінің жазба ескерткіштерінде тамиа (тамға), тамда (тамқа) — печать (Малов. Пам. др. письм. 426). Қазақ тілінің сөз ішіндегі дауыссыз дыбыстарының үндес ықпалына қарай тамға сөзіндегі м дыбысыға, г дыбысы /5-ға ауысып, таңба болып қалыптасқан. Ал тамғаның дамга болуы т мен д дыбыстарының алмасуы, тағма түрінде кездесуі метатезалық құбылыс. Осы тамға сөзінің түбірі жайында А. II. Кононов «А. Дж. Эмренің пікірінше тамга сөзінің түбірі там — «күйдіру, өртеу, жағу» етістігі (Етге Тигк ВПЫ1&І5І, 56) дегенді айтады (Кононов. Родосл. туркмен., 94). Қырғыз тілінде там — тұтану, от алу. Қазақ тілінде де там сөзі тұтап, жан етістіктеріне синонимдес болып келеді. Мысалы: сексеуіл оты тамғанша, Сексендегі шал өлер, Тамуына таз өлер, Қызуына қыз өлер (ел аузынан). Отты тұтату, жағумен байланысты қазіргі қазақ тілінде қолданылып жүрген тамыз, тамызу, тамызық сияқты сөздердің де түбірі — там. Тамға (таңба) дегеніміз қарып күйдіру арқылы ірі қара малының (көбінесе жылқы) санына салынатын белгі. Сөйтіп, тамға сөзінің түпкі мағыналық төркіні там болғанын, -га етістікке жалғанып есім тудыратын -қа тәрізді (салыстыр: тұт-қа, жан-қа) жұрнақ екенін байқаймыз. (А. Мах. және Ж. Б.)