зат. 1 . Адамның көмейден шығатын, құлаққа естілетін үні .

Жарқырайды түнгі ауылдың оттары,

Адам даусы , пысқырынған аттары.

Қызыл сәуле бір көрініп, бір сөніп,

Белден асып машиналар кетті әрі (1,83).

Ойын қалған, елең-алаң кеш кірген,

Мені іздеген шешем даусы естілген.

Ондай жанды көрмей ғұмыр кештім мен,

Ондай күлкі көрген емен ешкімнен (4,35).

2 . Мылтықтың атылған, мотордың оталған кезінде шығатын дыбысы.

Мотордың даусын есіте-есіте шаршадым,

Жамырап жатқан жас төлдің үнін аңсадым.

Жабағы үйді ақ жауын түтіп тұрғанда,

Отырар ма еді түтінін жұтып аршаның! (2,69).

– Жынданба, – дедім, – желөкпем,

Үйге қайт, енді кеш кірді.

Осы бір сәтте кенеттен

Мылтықтың даусы естілді (3,115).