1А —
ет. сөйл. 1. «Ал» негізгі етістігінің қысқартылып қолданылуы. Самал желмен желпілдеп орамалы, Сайдан су ап қарындас оралады. Самала қыр бетінде сағым ойнап, Сары белден әрі асып жоғалады (2,187) ...
2Б —
зат. Қазақ әліпбиінің үшінші әрпі, еріндік дауыссыз дыбыс . Әліппе оқып «а», «б» деп, Түйінін шештім тілімнің. Сәби жүрек лүпілдеп, Сағаты соқты білімнің (1,26). ...
3Е —
од. Сөйлеушінің әртүрлі көңіл күйін білдіретін оқшау сөз. – Е , оны қара бассын (4, 131). Е-е-е! Өзіміздің Әбдіқадырдың баласы екен ғой! (4,242). Е-е-е, Түкенің ұлы – түлейдің ұлы сен бе едің? ...
4И —
ет. 1. Темір, ағаш сияқты заттарды майыстыру. Құрман отыр, отыр ол сесі биік, Құрап отыр жас талдан бесік иіп. – Жарқыным, неменеге тұнжырайсың? Ұрыдан ұрпақ қалса, несі күйік?! (1,196). Иіп жа ...
5Ә —
од. 1 . Бір нәрсені қоштағандықты, құптағандықты білдіреді . – Келін қалай сілтейді, ә ?! Енді жеткізбейді, ол, – деп, Әбіт бастықты қайрап қояды (4,186). Ойға жыр, көңілге күй, жанға тыныс, Айнала ...
6АЗ —
сын. 1. Азғантай, шағын; көп емес . Егінін салып, мал баққан, Аз ғана ауыл не істеді? Орнымен оны аунатқан Нағылған соғыс күшті еді? (2,306). Сондықтан да олар аз сөзбен көп түйінді шешуге, аз ...
7АЗ —
ет. 1. Арықтау, жүдеу, ару . Көремін оба, озбырлық, ойран салған қырғынды, Түрмеге түскен сорлылар, азаппен азып , қылғынды (3,304). 2. ауыс. Дұрыс жолдан таю, бұзылу; азғындау . Мен азғанмен ...