сын. Көктем кезіндегі .

Екеуміз кеттік әрқалай,

Әңгіме жібін жалғамай.

Көктемгі аспан күрсініп,

Күркіреп кетті: – Жалған-ай! (3,174).

Есіме түсер гүлденген сенің жас шағың,

Қадірлі-ау, қалқам, көктемгі ашық аспаның.

Уақыт дейтін ұрылар саған соғыс сап,

Күніңді сенің түнге итере бастауын (4,14).