Ұзақ уақыт бойы .

Күн батты.

Таудың басы қанталады.

Қанталап көпке дейін тарқамады.

Қалдырып құнанымның қаңқаларын,

Жаяулап ер-тоқымды арқаладым (1,263).

Тағдырыма несіне өкпелеймін,

Мойын бұрмай келіп ем көпке дейін ,

О, өмір, ұстатпаған уың бар ма?

Әкел, әкел, оны да жеп көрейін! (2,241).